GESLAAGD!!!

Ja, het is haar gelukt. Helemaal TOP. Heel erg trots dat mijn dochter GESLAAGD is voor haar VMBO-T. Op woensdag 16-6-2010 hoorden we dat alles was gehaald. Het zag er niet even altijd rooskleurig uit maar Kelly heeft iedereen een poepie laten ruiken. Geweldig!! Natuurlijk moet ze nog een paar jaar maar de middelbare school is in één keer gelukt. Nu lekker van haar vakantie genieten en werken bij Only, een kledingzaak in De Boogaard. Heel erg gefeliciteerd dochter, we zijn trots op je!!! Paps, Manon, Danny & Kay

2 Jaar

Wat gaat dat toch snel. Mijn kleine vriendje is alweer 2 jaar. Een lekker gezond eigen willetje, veel lachen en af en toe een traan.... Heerlijk, ik zou het voor geen goud ter wereld willen missen. Kay 2 jaar, hoera!!

Kelly 16

Vandaag, vrijdag 26 maart 2010, is mijn dochter 16 geworden. Een mooie mijlpaal. Soms lijkt ze gisteren geboren zo snel is het gegaan. Natuurlijk krijgt ze een "sweet 16" feest georganiseerd door haar moeder en ik geef voor haar nog een groot tuinfeest eind april.

16 jaar van: lachen, huilen, liefde's, geboorte's, huwelijken, overlijden, scheidingen, school, werk, stage, rapporten, kapper, make-up, hyves, messenger, tv, dvd, video, cd, dieren, familie, vrienden.... een druk leven dus. Maar ja, ze groeit op en ze wordt/is groot. Ach, ze blijft "papa's kleine meid". Op de foto sta ik met mijn dochter en met Michael, de stiefvader van Kelly.

http://www.youtube.com/watch?v=eG-8qGysw8U

Hij loopt!!!

Eindelijk, Kay loopt! Gisteren (woensdag 17-2-2010) heeft hij voor het eerst echt los gelopen. Eerder deed hij al voorzichtig enkele stapjes maar nu gaat het super. Afgelopen dinsdag ging hij voor het eerst echt zelf staan. Probleem alleen nu is dat hij niet meer aan de hand wenst te lopen. We zijn allemaal ontzettend trots op hem.

Kay ziekenhuis 2!

Op zondag 13 december 2009 had in gewerkt op de Miljonairfair in de Rai. 's Avonds moe maar voldaan keerde ik huiswaarts. Thuis gekomen bleek dat Kay (precies 18 maanden jong die dag) erg huilerig was. Toen hij naar bed moest ging dat best wel moeilijk. Rond 22.30 uur werd hij huilend wakker. Uit bed gehaald en getroost en op een gegeven moment ging hij weer ondeugend doen dus, hop naar bed. Geen reden gehad om zijn temperatuur op te nemen, hij voelde erg normaal aan. Rond 01.45 uur werd Kay huilend wakker en hebben we hem uit bed gehaald want we vertrouwden het niet. Bij ons in de slaapkamer kreeg hij weer dat reperterende huiltje wat hij tijdens het insult op 14-11 ook gehad in de periode na de tonisch-clonische aanval. Ook gloeide hij enorm, was helemaal rood en had behoorlijk hoge koort, tegen de 41 graden! De huisartsenpost gebeld en we moesten direct komen. De arts daar durfde het niet helemaal aan en heeft gebeld met het LUMC omdat zij wilde dat de kinderarts daar hem beoordeelde. Op naar het LUMC.

Daar bleek dat Kay weer een toeval had gehad, we zijn er alleen niet zeker van of we de toeval hebben gezien of de nawee daarvan. Hij is 24 uur onder observatie geweest. Natuurlijk ben ik weer bij hem gebleven. Tijdens de opname heeft de neuroloog in samenspraak met de kinderarts besloten om voorlopig gedurende een half jaar het middel Depakine (tegen epilepsie) voor te schrijven. Zijn aanval had weer minimaal 2 uur geduurd. Wel werd duidelijk dat de toevallen door snel stijgende (of dalende) koorts werd veroorzaakt. Omdat er heel wat virussen ronddwalen in deze periode is het medicijn voorgeschreven. Ik weet uit eigen ervaring dat het goed werkt als het goed wordt toegediend. Het heeft wel behoorlijk wat enge bijwerkingen waaronder leverbeschadigingen bij jonge kinderen. We wachten het wel af. Na 24 uur in het ziekenhuis te zijn geweest voor observatie is Kay weer fijn thuis. Wel behoorlijk uit zijn doen maar komt vast goed..... positief blijven!!

Kay ziekenhuis!

Woensdag 11 november 2009 werd een grijze bladzijde in het leven van Kay (en ons). Ik was ziek thuis en Manon werd gebeld door de kinderopvang dat Kay koorts had en ziek was. Zij heeft de huisarts gebeld en moest direct met hem komen. Natuurlijk ben ik ook mee gegaan. We werden geholpen door dokter Van G. Ondanks dat Kay met herhaling vreemd met zijn mond zat te doen en wat kleine spikkeltjes op zijn lichaam had beoordeelde zijn dit als een griepje. Thuis gekomen ging Kay naar bed en ik ook. Ik dacht nog, er zal toch niets ernstigs met hem zijn.

Na een uurtje was Kay hard aan het huilen, het leek wel of hij pijn had. Ik wilde eruit gaan om hem uit zijn bed te halen maar Manon was mij voor. Dus bleef ik in bed. Dat duurde niet lang. Manon was met Kay naar beneden gegaan en had hem een flesje gegeven voor de troost. Hij liet dit na een minuutje vallen en Manon dacht nog: "ach wat lief, hij slaapt weer". Niets was minder waar. Toen ze nog eens naar hem keek had hij zijn ogen naar rechts geslagen en ze riep mij. Ik wilde me wel aankleden en naar beneden komen maar wist natuurlijk nog niet waarom. Toen riep ze weer, maar veel dringender. Wat bleek, Kay ademde niet meer! Meteen nadat ik beneden was heb ik 112 ingeschakeld. Tijdens dit gesprek zag ik dat Kay zijn handje weer bewoog en schuim op zijn mond kreeg maar hij deed het weer! Wel lag hij stram en had zijn ogen nog steeds naar rechts geslagen. De ambulance kwam er aan dus de hond moest in de slaapkamer. De mannen waren snel ter plekke en startten direct met de behandeling (grote klasse!). Kay was stabiel, zat nog steeds in de toeval en werd met spoed naar het LUMC gebracht. Hier is hij helemaal door de mangel gehaald. Een ruggeprik (onderzoek op hersenvliesontsteking), een neusspoelsel (Mexicaanse griep), bloed afgenomen etc. Al met al heeft de toeval zeker 2 uur bij elkaar geduurd. Volgens de artsen was dit extreem lang.

Kay heeft 4 dagen in het huis gebivakkeerd, natuurlijk ben ik bij hem gebleven. Manon kwam vaak langs en zorgde dat thuis alles verder ging. Kay heeft 4 dagen aan een infuus gelegen en 2 dagen aan de monitor. Hij was erg ziek. In zijn infuus wisselende medicijnen: antibiotica, middel tegen hersenvliesontsteking, spoelmiddel om alle giffen van de medicijnen te neutraliseren, noem maar op. Verder kreeg hij natuurlijk paracetamol zetpillen en is er een EEG van hem gemaakt om te kijken of er geen epilepsie meespeelt. Na 2 dagen bleek Kay geen Mexicaanse griep te hebben (hij sprak geen Spaans....) en na 4 dagen het definitieve: het is geen hersenvliesontsteking. Kay mocht weer naar huis, heerlijk! Wel kregen we pipetten mee met diazapam. Dit is valium dat we rectaal moeten toedienen in geval van een aanval. Hij is nog een aantal dagen bezig geweest met herstellen. Al met al een behoorlijk heftige periode. Kay heeft er geen trauma aan overgehouden, hij is gelukkig nog klein. Wij wel, we slapen 's nachts amper.